Yaşamak
Yarım kalmış hikayeler, şarkısından çok cızırtısı duyulan plak, sarkacı bozuk kendi bir anda donuk saatler, kumaşı eprimiş, şirazesi eğri koltuk... Yaşanmışlık dediğimiz bilmeceden arta kalan çözülmemiş keşkeler de bu dekorun parçası değil mi? “Hayat yaşla değil, yaşamakla anlaşılır “ der Einstein. Uçsuz bucaksız bir uçurumdan atlamak gibidir hayat. O derin boşlukta başımızdan geçecek olanlarsa tecrübelerimiz. Buradan düşmek ise, kaderimiz.
Dağların çekindiği, dünya denilen yüke omuz verdik Levh-i Mahfuzda. O aşılmaz duran, gökyüzünün direkleri korktu da, eteğinde çakıl taşından aciz duran insanoğlu; “Ben” dedi. “Ben taşırım.” Âdem'in, cennetin asûdeliğini, yeryüzünün keşmekeşine çevirecek arzusunun gücü ile durduk uçurumun kıyısında. Var ile yok arasında, çok olmak için bıraktık kendimizi boşluğa. Tertemiz bir sayfa idik ilkin. Çiğdem beyazı sevgileri, koyu siyah acıları, sarı soluk hüzünleri, turkuaz havası hayalleri, gri soğuğu gerçekleri, yedi renkli umutları yazdık üstümüze. Kuşların şarkısını, tohumun sancısını, çiçeğin neşesini, ağacın heybetini, yolun heyecanını, tanış olmanın tebessümünü, dağları, düzleri, nehirleri sonra, karışıp aktığı denizleri, şehirleri, çölleri, yalnızlığı, aileyi, kavuşmayı, ayrılığı, sahip olmayı, kaybetmeyi, yaz günü bulutsuz gökyüzünü, sarılmayı, savaşı, göz yaşını, ölümü, en çok da ölümü tanıdık.
Nefes almak doğal, yaşanmaksa hünerdir, bildik. Methiyeler dizdik ona; şiirler, şarkılar, türküler... Gönül çelen bir dilberdi ya, elde etmek için didindik, çalıştık,çatıştık. Oysaki hisseliydi sevgisi, bilemedik. Tamah ettik işte kabul edelim, paylaşmak istemedik. “En” diye başladık, ele yâr olmasına tahammül edemedik. Velhasıl-ı kelâm, biz Âdem'in torunları hayata geldik fakat yaşamasını beceremedik. Cennetin bağında yetişen gül idik, dünya toprağına ateş getirdik. Ne diyordu şair:
Yaşamak ne güzel şey,
Anlayarak bir usta, kitap gibi
Bir sevda şarkısı gibi
Bir çocuk gibi şaşarak yaşamak...
Hayatı severek yaşayanlara, yaşadıkça sevenlere selâm olsun...
Arif Kevenoğlu
